Πολλοί λένε πως επιλέξαμε να ακολουθήσουμε ένα από τα δυσκολότερα επαγγέλματα. Είτε από προσωπική διαστροφή είτε γιατί φαινόταν ελκυστική σαν επιλογή μπήκαμε στη Νομική και με κόπους που μόνο εμείς γνωρίζουμε, βγήκαμε κι όλας! Και μαζί με το πτυχίο ξεκλειδώσαμε το επόμενο επίπεδο, γνωστό και ως “Η Άσκηση”. Ιδιαίτερες γνώσεις και δεξιότητες δε θα σου χρειαστούν. “Αν έχεις τύχη, διάβαινε…”. Γιατί η τύχη και μόνο αυτή θα είναι ο μοναδικός σου σύμμαχος. Πριν προλάβεις να εκτυπώσεις τις φωτογραφίες της ορκωμοσίας για τις κορνίζες στο σαλόνι της γιαγιάς, να εύχεσαι να βρεθεί να σε ενημερώσει κάποιος φίλος, συμφοιτητής και ήδη ασκούμενος για την κατάσταση που επικρατεί και να σε κατατοπίσει. Και αν γίνει αυτό, να εξαντλήσεις τα όρια της τύχης του Γκαστόνε για να βρεις γραφείο να κάνεις άσκηση με όλες τις αυτονόητες προϋποθέσεις. Διότι τι να τα κάνεις τα τεστ αντοχής όταν έχεις ακούσει ατάκες όπως “Και θες και να πληρώνεσαι? Δε σου φτάνει που θα μάθεις?” “Το ωράριο είναι ελεύθερο, που σημαίνει μπορεί να καθήσεις και μετά τις 6(το απόγευμα. Όταν έχεις πάει 9 το πρωί)” ή όταν έχεις πάει για καφέδες,καθαριστήριο και να πληρώσεις λογαριασμούς που δεν είναι δικοί σου αλλά παρ’ όλα αυτά έκατσες γιατί δεν είχες και πουθενά αλλού να πας? Και όταν μιλάμε για αυτονόητες προϋποθέσεις εννοούμε κατ’αρχάς σεβασμό!
Είμαι Ασκούμενος/η Δικηγόρος στην Ελλάδα σημαίνει κατά πλειοψηφία, δουλεύω γεμάτο 9ωρο, έχω μηνιαίες αποδοχές από την εργασία μου 0-300 ευρώ (στην εξαιρετικά ευτυχέστατη περίπτωση- η τύχη που λέγαμε…) ενώ παράλληλα υποχρεούμαι να καλύψω μόνος μου τις ασφαλιστικές μου εισφορές. Όλα αυτά ενώ έχω ήδη πτυχίο και συνεπώς δεν ισχύουν τα περί πρακτικής των υπόλοιπων σχολών, όπου αφενώς τα χρήματα είναι περισσότερα και οι συνθήκες εργασίας πιο ελαστικές και αφετέρου η ίδια η σχολή σου βρίσκει τον φορέα που θα σε απασχολήσει. Στην περίπτωση μας, συνήθως παλεύεις με αγγελίες, αλλάζεις ένα – δυο γραφεία και ελπίζεις σε ένα θαύμα ή σε κάποιον γνωστό που θα σε συστήσει…
Προφανώς και θα μάθεις πράγματα που δε φαντάζεσαι (αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της άσκησης), τόσα πολλά που θα αναρωτηθείς αν τόσα χρόνια στη σχολή σπούδαζες ή πετάλωνες τζιτζίκια. Όπως επίσης θα μάθεις να επιβιώνεις σε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά εργασιακά περιβάλλοντα. Να μη σχολιάσω δε για τη γυμναστική που κάνεις καθημερινά (εξακριβωμένα πια, δεν υπάρχει καλύτερη άσκηση για μπράτσα από το να κουβαλάς πυργάκια με τόμους από το αρχείο). Καμιά γνώση όμως και εμπειρία δεν επαρκεί ώστε να αναιρέσει τις προηγούμενες δυσλειτουργίες και αδικίες.
Το μεγαλύτερο ωστόσο πρόβλημα δεν είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, όσο η αδυναμία του συνόλου των ασκουμένων να οργανωθούν μαζικά και να διεκδικήσουν όσα θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Η συχνότερη δικαιολογία, “18 μήνες είναι θα περάσουν” μας αφήνει, το δίχως άλλο, στάσιμους. Και ο λόγος που προσωπικά δεν μπορώ να την δεχθώ είναι πως στα 22-24 μας χρόνια, στην πιο δημιουργική μας ηλικία, είναι απαράδεκτο να δεχόμαστε να δουλεύουμε σε συνθήκες που υποτιμούν τις προσπάθειες μας ή να αφήνουμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς.
Στην εποχή που ο παραδοσιακός συνδικαλισμός και οι ανούσιες κομματικές αντιπαραθέσεις έχουν απαξιωθεί, έχουμε τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσουμε και να υπερασπιστούμε όλοι συλλογικά τα δικά μας συμφέροντα. Είναι προφανές άλλωστε, πως κανείς άλλος δεν πρόκειται να το κάνει για εμάς. Και αύριο η δυνατότητα αυτή μας δίνεται με τον πλέον εμφατικό τρόπο, την συμμετοχή μας στις εκλογές της Ένωσης Ασκουμένων και Νέων Δικηγόρων. Ας είναι αυτό το πρώτο βήμα για όλους μας.
…γιατί οι 18 μήνες δεν είναι λίγοι, είναι δύο ολόκληρα φανταρικά!
Μαρία Βασλή
Ασκούμενη Δικηγόρος
You must be logged in to post a comment.